Lopen tot de wolken en voorbij

Vandaag gaat onze 12e week alweer in. De tijd gaat zo snel! We hebben al zo ontzettend veel mooie dingen gezien en meegemaakt, waardoor onze reis nu al onvergetelijk is. Aankomende dinsdag gaan we naar het volgende land op ons lijstje: Maleisië.

Eerst maar eens even terugblikken op de afgelopen weken. Na de prachtige Gili Islands zijn we verder gegaan naar Lombok. Achteraf hebben we een beetje spijt gehad dat we zo snel zijn doorgegaan aangezien de Gili's echt het paradijs op aarde is. Onze aankomst in Lombok was ook wat minder prettig. We moesten met een bootje van eiland naar eiland en toen we op Lombok aankwamen sprongen er gelijk allemaal mannen aan boord die de grote bagage van de boot af tilden. Waaronder natuurlijk ook onze tassen vielen. Oké dacht ik, ze vragen niets dus dat zal wel bij de bootservice inzitten. Hmmm niet dus. Eenmaal aangekomen bij een wagentje dat ons naar het busstation zou brengen vroegen ze er 50.000 rupiah per tas voor. (Even omgerekend voor jullie is dat in totaal ongeveer €6,50 en hier een heleboel geld!) Wij wilden dat natuurlijk niet gaan betalen ten eerste omdat ze het ons helemaal niet gevraagd hebben en ten tweede hadden we het ook makkelijk zelf kunnen doen anders. Maar ja, dat vonden die twee eerst zo vriendelijke meneertjes niet zo leuk en ze werden een klein beetje boos en agressief. Wij bleven echter volhouden en toen dropen ze gelukkig na enige tijd af.

Met een minivan werden we naar het plaatsje Sengiggi gebracht. Helemaal volgepropt met mensen en hop alle tassen en bagage op het dak! Even een touwtje eromheen en daar gingen we. We werden gedropt bij een toeristen office en dat kwam eigenlijk wel van pas. We wilden hier op Lombok de vulkaan Gunung Rinjani beklimmen en dat konden we hier vast wel regelen. Dat kon inderdaad, maar de vulkaan zou pas 1 april weer opengaan vanwege het regenseizoen. We moesten dus nog een weekje wachten. We hadden besloten om 1 nachtje in Sengiggi te blijven en dan door te trekken naar Kuta Lombok, om daar te wachten tot we de vulkaan op mochten. Helaas viel Kuta een beetje tegen, er was echt helemaal niks te doen en je werd er door iedereen belaagd om wat te kopen. Zelfs de kleine kinderen verkochten iets. Ook was het plan om daar te gaan surfen, maar de mensen vielen daar zo tegen en het was er niet makkelijk voor beginners. We durfden er ook geen scooter te huren aangezien we daar slechte verhalen over gehoord hadden en tijdens ons verblijf werd zelfs de scooter van onze buren gejat. Niet echt aanmoedigend om zelf ook op pad te gaan dus. Uiteindelijk hebben we onze tijd maar verdreven bij ons Guesthouse.

31 Maart werden we opgehaald en weer terug naar Sengiggi gebracht, om daarvandaan 's nachts om 3 uur naar de vulkaan te gaan. We wilden op tijd ons bed in gaan, want het zouden 3 zware dagen worden. Helaas viel ons guesthouse hier een beetje tegen. De kamers waren heel krap op elkaar met een klein paadje ertussen, waardoor het buiten heel warm werd (want er kwam geen wind) en heel claustrofobisch.. De kamers zelf waren ook niet jut van het. Ons was verteld dat we juist in dit guesthouse werden geplaatst omdat het de enige daar was met westerse toiletten. Yeaaah en wat kregen we? Zo'n moeilijk hurk toilet. Wat voor jongens niet heel lastig is, maar voor vrouwen echt geen aanrader ;-). Wij terug naar de verhuurder, maar die vertelde ons dat alle kamers al vol waren (wat volgens mij niet zo was). Na ja, 1 nachtje konden we wel overleven dachten we. Bleek dat de hele kamer ook nog eens vol zat met mieren! Ze liepen echt overal. Op de muren naast het bed kwamen ze in stoeten voorbij en ze zaten ook in het bed.. We hebben hier echt geen oog dicht gedaan wat een niet al te beste start was voor onze vulkaantrip.

Na toch nog een paar uurtjes geslapen te hebben in de auto op weg naar de vulkaan waren we eindelijk bij ons basecamp aangekomen. Hier hadden we even tijd om te ontbijten voordat we verder gingen naar het vertrek punt. Van af daar moesten we verder lopen. Het eerste stuk was gelukkig nog een beetje vlak, maar het werd al snel heuvelig. Na een paar uur gelopen te hebben begonnen we het al goed te voelen in onze benen en de berg werd alleen maar steiler. Het was echt zwaar afzien. Na enige tijd hadden we eindelijk een welverdiende lunchbreak. Maar die hield natuurlijk ook eens op en we moesten weer verder. Omhoog. De benen waren al flink moe en het was nog een heel eind. Op het laatst doe je een paar stappen en dan moet je echt weer even stil staan, maar wat een voldoening was het wanneer we dan eindelijk boven kwamen bij de plaats voor onze eerste overnachting!! Hier boven stond heel veel wind en het was echt super koud. Gelukkig hadden de Porters (jongens die met alle spullen sjouwen. Echt geen idee hoe die boven en beneden kwamen. Ze liepen met een lange bamboestok met daaraan twee manden en in die manden zat alles voor 3 nachten kamperen. Denk aan tenten, slaapzakken, kussen, eten en kookspullen etc. Echt gekkenwerk!) de tenten al opgezet dus we konden gauw ons tentje in. Ieder koppel had zijn eigen tent dus de tentjes waren klein en snel warm :-). De volgende dag was er de mogelijkheid om naar de top van de vulkaan te klimmen en vanaf daar de zonsopgang te zien of je kon wat langer slapen en vanaf het kamp kijken en dan verder lopen.

Dyonne had er voor gekozen om nog een paar uurtjes slaap mee te pakken en ik ging er om 2 uur uit om de top te beklimmen. Ik ging op pad samen met de gids en een Frans koppel. We hadden het tempo er al snel in zitten en de berg werd alleen maar steiler. De gids gaf ons nauwelijks tijd om te rusten onderweg, want we moesten voor de zonsopgang de berg op zijn. Het was echt ongelofelijk zwaar. Na ongeveer 2 uur gezwoegd te hebben en helemaal buiten adem te zijn kregen we een korte pauze. De gids vertelde dat het vanaf dit punt nog een uur lopen zou zijn. Nou dat doe ik wel even dacht ik, als we er al 2 uur op hebben zitten moet dat laatste uur ook nog wel lukken. Alleen was laatste uur echt een ware hel om te beklimmen. De berg begon alleen nog maar steiler te lopen. Je liep op een laag vulkanisch as waar je alleen in weg bleef glijden. Voor elke stap die ik zette ging ik er weer 2 terug. Op een geven moment was het ieder voor zich. De gids hadden we al achter ons gelaten en het Franse stel was een eindje vooruit. Ik was voor mijn gevoel helemaal alleen. Dat was niet zo, want als ik achterom keek kon een lange strook lampjes zien van mensen die ook aan het klimmen waren. Na voor mijn gevoel al uren in mijn eentje in het donker te hebben geklommen begon er licht van de zon door te komen. Het was echt onbeschrijfelijk mooi. Helemaal na het gevecht met de berg en mijzelf. Ik was echt helemaal kapot op dat moment, maar ik wou hoe dan ook voor de zonsopgang boven op de berg staan. Ik zette mij er toe om weer op te staan. Het begon op een geven moment heel hard te waaien en de top die toch al zo ver weg was leek geen stap dichter bij te komen. Ik was echt bang dat ik het niet zou halen en de zon mij voor zou zijn aan de top. Het laatste stukje ben ik met etappes naar boven gesprint, steeds een klein stukje om mij dan weer in het zand te laten vallen om op adem te komen. Eindelijk was ik er dan, ik was de zon voor. Ik had het gehaald en ik was zelfs 1 van de eersten. Ik ben echt super trots op mijzelf. Het uitzicht was echt geweldig. Ik denk dat ik zelden zoiets moois heb gezien. Het duurde helaas nog wel iets van een kwartier voordat de zon zich eindelijk liet zien. Ik was intussen al bevroren, koud dat het was bovenaan! Nadat onze gids ook eindelijk was aangekomen en we wat koekjes naar binnen hadden gewerkt konden we beginnen aan de terug weg. Nu konden we eindelijk zien waar we de hele ochtend hadden gelopen. Het was toch een stuk makkelijker naar beneden, helemaal met het prachtige uitzicht, waar je af en toe even voor moest stoppen om van te genieten. Het grootste stuk ben ik half naar benden gerend, omdat dat een stuk makkelijker ging dan gewoon lopen. Uiteindelijk helemaal kapot en voldaan kwamen we bij de tenten aan. Daar konden we even lekker ontbijten voordat we weer verder moesten. Veel tijd hadden we niet want we hadden die dag nog een heel eind af te leggen. we gingen eerst naar het krater meer. Dat lag helemaal beneden in de vulkaan. Qua conditie zat het wel goed, maar het deed echt super veel pijn aan de benen. Ik stond echt op mijn benen te trillen. Gelukkig hadden we uiteindelijk de krater bereikt. Daar wachtte Dyonne op mij bij de hotsprings. De hotspring was een beetje een teleurstelling. Het was meer een klein vijvertje waar warm water in stroomde. Doordat er nog steeds vrij veel wind was hier beneden, was het te koud om hier lekker in te gaan baden, helaas. Na hier een lunch genuttigd te hebben moesten we weer verder naar de plek waar we de tweede nacht zouden doorbrengen. De rest van de middag zou weer in het teken staan van en fikse wandeling omhoog. Moe, uitgeput en Dyonne met blaren op de voeten kwamen we eindelijk bij de al opgezette tenten aan. Dit was echt een hele lange dag geweest en al helemaal voor Tijmen die al sinds 2 uur aan het lopen was. We zijn dan ook in de tent gaan liggen en er niet meer uitgekomen. Het was sowieso te koud om te eten buiten, dat deden we in de tenten. De volgende morgen werden we om half 7 gewekt en om 7 uur zijn we weer gaan lopen. Vandaag alleen maar naar beneden. De twee dagen lopen zaten al goed in de benen en dat maakte deze dag nog eens extra zwaar. De laatste uren waren echt afzien. Het was warm, je bent doodop en alle energie is uit je benen weg. Wat ben je dan blij en gelukkig als je eindelijk het einde hebt bereikt en je in de auto mag gaan zitten. We werden weer terug naar het basecamp gebracht waar we de rest van onze spullen konden ophalen en daarna naar het guesthouse in Kuta terug gebracht.

Zo, wat waren dat heftige dagen zeg. Continu in strijd met jezelf, helemaal gesloopt gaan, maar toch moeten doorzetten want je moet naar je slaapplek. Het was een mooie ervaring om nooit te vergeten, we hebben prachtige natuur en uitzichten gezien, maar dit was wel even genoeg activiteit voor ons voor een tijdje. Nu eerst maar weer even bijkomen, want men o men alles deed pijn. Lopen konden we niet meer, we waggelden een beetje rond en zitten was helemaal een drama, want dan moest je door je bovenbenen heen.
Gelukkig trekt ook spierpijn na een dag of 2 weg en dat was precies op tijd voor ons, want wij hadden een vlucht naar Jogjakarta geboekt. Vanaf hier gingen we verder met lokale bussen naar ons oude surfplaatsje Pangandaran. De rust en de relaxte sfeer was ons hier zo goed bevallen en we wilden toch graag nog even surfen voordat we verder zouden trekken.
Nu zitten we hier inmiddels al weer 9 dagen (echt waar, de tijd is ingevlogen) en gaan we vannacht naar Jakarta. Morgenavond hebben wij een vlucht naar ons volgende avontuur: Kuala Lumpur en Maleisië!


Heel veel liefs, dikke knuffels en kussen van ons.